کد مطلب:88686 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:248
1- جهل دارند یا به اصل نعمت و بعضی چیزها را نعمت ندانند و یا فكر می كنند، شكر فقط با زبان است و گمان می كنند اگر مثلا شكر صحت و سلامتی اعضاء و جوارح خود را كردند كفایت می كند و می توانند دیگر هر استفاده ای كه بخواهند از آنها ببرند، گرچه مورد رضایت منعم و خداوند یگانه نباشد. 2- غفلت از نعمت دارد، هر نعمت عمومی را گر چه می داند نعمت است ولی نعمت نمی شمارد و غافل است و حق آن را بجا نمی آورد. به نفسی كه ممد حیات است و مفرح ذات بی توجه است، مگر اینكه در دود و دم گرفتار شود آن وقت قدر آن داند، تا عضوی از او درد نكند قدر آن عضو نداند و این همچون بنده ای می ماند كه تا وی را نزنند، قدر نعمت نداند، قدر حیات را نمی داند، مگر اینكه به قبرستان رود و ببیند كه مردگان در آرزوی یك روز عمرند، تا تقصیرهای خود را با آن جبران كنند، آنها در حسرت روزی و او در مسرت روزها است و قدر نمی داند. [صفحه 519] یكی در نزد بزرگی، از فقر و تهیدستی گله می كرد، آن بزرگ گفت: می خواهی چشم نداشته باشی و ده هزار درهم داشته باشی؟ گفت نه، گفت: می خواهی عقل نداشته باشی و آن مقدار داشته باشی، گفت نه، گفت: می خواهی گوش و دست و پای نداشته باشی، و آن مقدار داشته باشی گفت نه، گفت پس خدا در نزد تو پنجاه هزار درهم جنس و كالا گذاشته چرا گله می كنی؟![1]. ابن سماك بر یكی از خلفا وارد شد، در حالی كه در دست آن خلیفه ظرف آبی بود كه می آشامید، به سماك گفت، مرا موعظه كن، گفت: آیا اگر همه ی اموال خود را باید می دادی تا این آب را بخوری و گرنه عطشان می ماندی این كار را می كردی؟ گفت بله، گفت اگر تمام سلطنت و پادشاهی خود را باید می دادی، آیا ترك سلطنت می كردی؟ گفت بله، گفت بله، گفت پس خوشحال به پادشاهی نباش كه مساوی با آشامیدن مقدار كمی آب است.[2]. از این روشن می شود كه نعمت آشامیدن آب در موقع عطش، از پادشاهی تمامی زمین بیشتر است. حكایت شده كه یكی از حافظان و قاریان قرآن دچار فقر شد و كار بر او مشكل شد، در خواب دید، كسی می گوید: آیا دوست داری، سوره ی انعام را از ذهنت پاك كنیم و فراموشت گردانیم و هزار دینار در عوض آن به تو دهیم گفت: نه، گفت: سوره ی هود چطور؟ گفت نه، گفت سوره ی یوسف چطور؟ گفت نه همینگونه سوره هائی را شماره كرد، سپس گفت: با تو قیمت صد هزار دینار است و تو شكایت می كنی؟ صبح كرد در حالی كه معلوماتش به خاطر ناشكری از او گرفته شده بود.[3]. نكته ای كه در آخر تذكر آن لازم است این كه: سعی كنید در زندگی شكرگزار [صفحه 520] مردم باشید، تا شكرگزار خدا شوید، اگر كسی به شما خدمتی كرد قدر نعمت او را بجا آورید، تا خداوند نیز نعمتش بر شما افزون كند.
علمای اخلاق دو سبب ذكر كرده اند: 1- جهل 2- غفلت
صفحه 519، 520.